Zasady weryfikacji i zatwierdzania taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków – zarys problematyki

Zagwarantowanie powszechnej dostępności, ciągłości i odpowiedniej jakości usług z zakresu zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków zdeterminowało decyzję prawodawcy o wprowadzeniu administracyjnej kontroli takiej działalności. Jednym z podstawowych instrumentów ustanowionej kontroli jest wprowadzenie określonej procedury tworzenia przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne taryf zawierających ceny i stawki opłat za wodę i ścieki.

Na mocy przepisów Ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków rola weryfikatora i podmiotu zatwierdzającego taryfy została przyznana organom gminy. Przepisy dotyczące postępowania taryfowego w okresie dwunastu lat obowiązywania ustawy, w swej zasadniczej części, uległy jedynie niewielkim modyfikacjom. Mimo to niejednoznaczność tych regulacji wciąż wywołuje liczne wątpliwości i problemy w działaniu organów administracji publicznej, sądów administracyjnych, a także w praktyce przedsiębiorstw.

Artykuł stanowi prezentację wybranych zagadnień dotyczących weryfikacji i zatwierdzania taryf. Analizie poddano kilka zasadniczych kwestii, w tym sposób zdefiniowania pojęć „taryfa” i „wniosek taryfowy”, określenie charakteru prawnego tych dokumentów, wskazanie zasad i granic działań weryfikacyjnych organu wykonawczego gminy oraz kwestię autonomii rady gminy w procesie zatwierdzania taryf. Artykuł zawiera również wnioski de lege ferenda, wskazujące na potrzebę zastąpienia organów gminy przez wyspecjalizowany, centralny albo regionalny organ, który w sposób profesjonalny i wolny od lokalnych uwarunkowań politycznych pełniłby rolę regulatora (przy zachowaniu zasady kontroli taryf ex ante).

Studia Prawa Publicznego nr 1/2014